Mitchel kon vier jaar lang niet spelen wegens blessures, maar nu is hij terug: ‘Ik had de hele dag pijn’

Laatste nieuws

Mitchel Hoogeveen van Rapiditas houdt zijn tegenstander van V&L vast.© Jeroen Kuit, 
Dagblad De Limburger, door Tim van Sintfiet

Handbal sleept Mitchel er tijdens revalidatie doorheen

1449 dagen stond Mitchel Hoogeveen (28) niet in het veld. Op 17 november 2018 scheurde de handballer van HV Rapiditas zijn kruisband in een wedstrijd. Er volgde een lange revalidatie met twee operaties en een rughernia. Maar ondanks vele twijfels bleef de liefde voor het spelletje hem motiveren. Na bijna vier jaar is de linkeropbouwspeler terug.Als Mitchel Hoogeveen het veld instapt, is er een tevreden lach te ontdekken op zijn gezicht. Van elke minuut die hij speelt in de spannende Limburgse derby tegen V&L, geniet hij met volle teugen. „Op 5 november heb ik mijn rentree gemaakt. Ik voel me een bevoorrecht persoon dat ik hier weer mag staan. Of ik nou een wedstrijd win of verlies, deze ervaring neemt niemand mij meer af.” Toch baalt hij na afloop enorm van het verloren duel tegen de koploper: 24-25. „Er zat meer in”, zo constateert hij.

Pijnstillers

Lange tijd leek het de linkeropbouwspeler van Rapiditas niet realistisch dat hij ooit nog zou kunnen spelen. Naar eigen zeggen stonden alle seinen op rood. Na zijn eerste kruisbandoperatie moest hij noodgedwongen weer geopereerd worden omdat er een cyste was ontstaan. Enkele weken na die ingreep kreeg hij last van een rughernia. „Meer dan eens spookte het woord ‘stoppen’ door mijn hoofd. Ik lag geregeld urenlang plat op de bank als ik iets had gedaan en ik had de hele dag pijn.” Toch hield hij in die tijd de band met zijn club intact. Hoogeveen ging wekelijks mee met het eerste en trainde ondanks zijn zware blessures zelfs een groep toekomstige spelers. „Handbal heeft me er in die lastige periode doorheen gesleept. Ik nam een sloot pijnstillers om te functioneren en het plezier wat ik van de sport kreeg, hielp me tijdens het herstel verder.”

De liefde voor de sport zit er al sinds zijn jeugd in. Op jonge leeftijd begon hij met handballen en op zijn vijftiende stond hij voor het eerst als coach voor een groep. „De jaren voor mijn blessure had ik een druk leven door een baan in de horeca. Ik trok geregeld een nacht door en vond mijn ontspanning in dit spelletje. Handbal gaf mij rust. Anders had ik het waarschijnlijk nooit volgehouden.” Toch ging er tijdens de revalidatie een knop om. Hij begon een boerderijwinkel in Weert en zorgde voor meer structuur en regelmaat in zijn leven. „Nu heb ik vaste werktijden en voldoende vrije tijd. Voor mijn fysiek is die routine een stuk beter.”

Stoppen

Hoogeveen speelt sinds zijn rentree met jongere teamgenoten die hij gedurende zijn revalidatie nog training gaf. „Dat is onze kracht. We laten het niveau gezamenlijk stijgen.” Als het aan hem ligt, gaat zijn team ook nog het nodige laten zien. Volgens hem is er voldoende groeipotentie en hij hoopt nog lang onderdeel van de groep te zijn. Angst voor een nieuwe blessure is er niet. Tegen V&L onderstreept hij dat door enkele malen fel het duel aan te gaan. Toch is hij zich bewust van de kwetsbaarheden die zijn lichaam heeft. „Rondom wedstrijden sta ik meer stil bij de risico’s. Maar als er iets gebeurt, was het dat allemaal waard. Destijds was ik nog jong en in ontwikkeling. Nu speel ik op een hoger niveau en ben ik een ervaring rijker. Toch zal ik bij een nieuwe blessure stoppen. Dan is de cirkel rond.”

Deel dit bericht

Laatste nieuws